گروهی از دانشمندان در ارگان Oregon آمریکا، شیوه‌ای برای انتقال ژن کشف کرده‌اند که می‌تواند منجر به تولید سلول‌هایی مویی در گوش داخلی شود، این سلول‌ها، نقشی اساسی در فرایند شنوایی دارند و صدا را به پیام‌های عصبی تبدیل می‌کنند، پیام‌های عصبی بعد از انتقال به مغز، به صورت صوت ادراک می‌شوند.در صورت آسیب و یا از بین رفتن سلول‌های مویی، آنها دوباره به وسیله بدن ساخته نمی‌شوند. بر طبق آمار انستیتوی ملی ناشنوایان در بریتانیا، 9 میلیون فرد ناشنوا یا دچار اختلال در شنوایی وجود دارد. بیشتر این افراد به خاطر افزایش سن و اصطلاحا پیرگوشی، به طور تدریجی در نتیجه از بین رفتن سلول‌های مویی حلزون گوش دچار اختلال شنوایی شده‌اند. تماس طولانی‌مدت با صدای بلند، چیز دیگری است که می‌تواند باعث آسیب سلول‌های مویی شود.دیاگرام و عکسی که با میکروسکوپ الکترونی از یک سلول مویی گرفته شده است

اما جان بریجاند John Brigande و هم‌تیمی‌هایش در دانشگاه علوم و سلامت «ارگان»، با استفاده از ژن‌درمانی راهی برای تبدیل سلول‌های دیگر به سلول‌های مویی پیدا کرده‌اند. البته آزمایش آنها، فعلا فقط روی موش‌ها انجام شده است.

در ژن‌درمانی یک ویروس بی‌ضرر، کپی‌هایی از ژن‌های ضروی و مهم را وارد سلول‌های هدف می‌کند. ژنی که برای ایجاد سلول‌های مویی، بسیار اهمیت دارد، Atoh1 نام دارد. سلول‌هایی که با استفاده از ژن‌درمانی، این ژن وارد آنها می‌شود، دقیقا عملکردی مشابه سلول‌های مویی طبیعی پیدا می‌کنند.

اگر موفقیت این دانشمندان در مورد انسان‌ها هم تکرار شود، برای نخستین بار راهی برای درمان ناشنوایی ناشی بدون استفاده از ابزارهای مکانیکی و الکتریکی پیدا می‌شود. این روش درمانی حتی از پیوند حلزون گوش هم بهتر خواهد بود.

در بریتانیا سالانه دو هزار کودک ناشنوا به خاطر مشکلات ژنتیکی متولد می‌شوند، ژن‌درمانی در درمان آنها می تواند، نقش زیادی داشته باشد.

یک مقاله جالب دیگر در مورد این تحول را در تلگراف دیدم. در این مقاله دیدگاه یک فرد کم‌شنوا به نام جسیکا فلووز Jessica Fellowes منتشر شده است. وی متلا به کم‌شنوایی مادرزادی است و بدون ابزارهای کمک‌شنوایی قادر به شنیدن صدای مکالمه‌ها و دیگر اصوات نیست.در این مقاله خانم فلووز، در مورد ضعف شنوایی خود توضیح داده است و گفته است که گرچه سال‌ها با شیوه‌های مختلف به دنبال راهی برای درمان خود بوده است، اما دیگر با این ضعف، خو گرفته است، او نوشته است که شادترین لحظات عمرش را با ناشنوایی سپری کرده است و اگر شنوایی طبیعی به او برگردد معلوم نیست که دوباره بتواند در حین مطالعه یک کتاب تمرکز کند یا خواب بدون دردسر و به دور از سر و صدا داشته باشد. او که در حال حاضر از ابزازهای دیجیتال کمک‌شنوایی استفاده می کند، ترجیح می دهد به همین صورت باقی بماند و از شیوه جدید حتی در صورت عملی شدن آن در مورد انسان‌های ناشنوا استفاده نکند!

همیشه دیدگاه بیماران، مشابه دیدگاه پزشکان و دیگر افراد جامعه نیست!