بعضی اوقات ممکن است کودکی سال ها دچار کـم شنوایی باشد و هیچکس نداند. مثلاً معلم هایش تصور کنند علت اینکه نمی تواند به خوبی تکالیف کلاسی اش را انجام دهد، این است که مشکل در......مشکل در یادگیـری دارد و متوجه نشونـد او بیشتر چیزهـایی را که در کلاس گفته می شود، نمی شنود. پدر و مادر هم ممکن است فکر کنند او هیچوقت حواسش به چیزی نیست و در فکر خودش است و کودک بی توجهی است. در صورتی که او فقط مشکلش این است که نمی تواند بشنود.

خود کودک نیز نمی داند که دیگران آن طور که او می شنود، نمی شنوند. ممکن است او به تدریج یاد بگیرد که برای جبران کم شنوایی اش برای هر چیز بهانه هایی بیاورد یا برای فهم گفته های دیگران لب خوانی کند.

آزمایش های مربوط به تشخیص کم شنوایی را فردی به نام شنوایی شناس انجام می دهد. او کارشناسی است که در زمینه شنوایی و کم شنوایی تخصص دارد. شنوایی شناس ابتدا آزمایشی انجام می دهد تا مشخص کند کودک چه میزان صدا را می تواند بشنود. این میزان را با واحد دسی بل بیان می کنند.

شنوایی شناس با اندازه گیری میزان صدایی که کودک می تواند بشنود، مشخص می کند که میزان کم شنوایی کودک چقدر است و او چه درجه کم شنوایی (از کم شنوایی ملایم تا عمیق) را دارد.

زمانی که مشخص شد درجه کـم شنوایی فرد چقـدر است، شنوایی شناس آزمایش هایی می کند تا بفهمد کم شنوایی مربوط به چه قسمتی است. ممکن است مشکلی در گوش خارجی، گوش میانی یا حلزون باشد و یا مغز اشکالی داشته باشد که نتواند اطلاعات مربوط به صداها را درک کند. شنوایی شناس همچنین مشخص می کند که آیا کم شنوایی هر دو گوش شبیه به هم است یا خیر و اینکه آیا شنوایی فرد در حال بیشتر شدن و پیشرفت است.

  برگرفته از کتاب "من با چشمانم میشنوم"ترجمه دکتر گیتا موللی ،کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان،1390